ດິນແດນລ້ານຊ້າງເປັນດິນແດນທີ່ຮັ່ງມີ ແລະ ສວຍງາມ ເຄີຍມີຊື່ລືຊາປາກົດໃນປະຫວັດສາດແຫ່ງຊາດລາວ ເປັນເວລາຊ້ານານ. ນະຄອນຫລວງຂອງດິນແດນລ້ານຊ້າງໃນສະໄໝໜຶ່ງເຄີຍມີຊື່ວ່າ ຊຽງດົງ ຊຽງທອງອັນເປັນນະຄອນທີ່ອຸດົມສົມບູນດ້ວຍຄຳ ຄົນລາວຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງກໍເປັນຊາດພິລະອາດຫານ, ເຄີຍມີການຕໍ່ສູ້ປົກປັກຮັກສາ ແລະ ສ້າງບ້ານແປງເມືອງສືບມາຫລາຍເຊັ່ນຄົນ. ເຄີຍມີເຈົ້າກະສັດສືບລາດຊະວົງຕໍ່ກັນມາຮອດສະໄໝຂຸນຊວາ, ຂຸນຍີປາ, ຂຸນວິລິບາ, ຂຸນກັນຮາງ ແລະ ຂຸນລໍເປັນລຳດັບ. ນະຄອນຫລວງແຫ່ງນີ້ຈິ່ງປາກົດມີຊື່ວ່າເມືອງຊວາລ້ານຊ້າງ. ກ່ອນສະໄໝຂຸນຊວາພຸ້ນບໍ່ຮູ້ວ່າເຫິງນານປານໃດຍັງມີກະສັດອົງໜຶ່ງຊື່ວ່າ ພະຍາ ຈັນທະພານິດ ເປັນຜູ້ມີຊື່ລືຊາເປັນເຈົ້າແຫ່ງຄຳ, ປົກຄອງບ້ານເມືອງໂດຍສິນທຳ, ນຳເອົາຄວາມຢູ່ເຢັນເປັນສຸກມາສູ່ໄພ່ຟ້າລາຊະດອນເປັນເວລາອັນຍາວນານ ໂດຍມີນິທານເລົ່າສືບກັນມາວ່າ:
ປາງກ່ອນຍັງມີກະໄທຊາຍຄົນໜຶ່ງຊື່ວ່າ ຈັນທາ ຢູ່ເມືອງວຽງຈັນເປັນຄົນທຳມະດາສາມັນ, ທຳມາຫາກິນດ້ວຍການຂາຍພູ. ໃນແຕ່ລະມື້ທ້າວເຄີຍຫາບກະຕ່າພູທຽວໄປຂາຍໃນທີ່ຕ່າງໆນອກຈາກຂາຍໃນບໍລິເວນບ້ານແລ້ວ, ຍັງຫາບໄປຂາຍໃນໝູ່ບ້ານຕ່າງໆ ທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກໂດຍອາໄສວັດ ແລະ ສາລາວັດ ເປັນບ່ອນພັກເຊົາ. ໃນວັນໜຶ່ງເມື່ອຕາເວັນຄໍ່າແລ້ວ, ທ້າວໄດ້ຫາບກະຕ່າພູເຂົ້າໄປໃນວັດ ແລະ ອາໄສພັກນອນຢູ່ກຸດຕິຫລັງໜຶ່ງ ໂດຍຄວາມເອື້ອເຟື້ອຂອງມະຫາເຖນຕົນໜຶ່ງ ໃນຄືນນັ້ນເວລາທີ່ຈັນທານອນຫຼັບ, ມະຫາເຖນຊ້ຳໄດ້ຍິນສຽງດົນຕີເສບເພງໄຊດັງສະນັ່ນນັນເນືອງຂຶ້ນໃນທີນັ້ນ. ມະຫາເຖນຮູ້ສຶກແປກປະຫຼາດໃຈເປັນອັນມາກ ຈິ່ງເອົາມືຊຸກກະຊ້າພູທີ່ຕັ້ງຢູ່ຂອກຂ້າງຈັນທາ ຫວັງວ່າຈະປຸກໃຫ້ຈັນທາຕື່ນຂຶ້ນ ເພື່ອພ້ອມກັນຟັງສຽງດົນຕີອັນມະຫັດສະຈັນນັ້ນ. ເມື່ອທ້າວຈັນທາຖືກປຸກຈັ່ງຊັ້ນກໍສະດຸ້ງຕື່ນດ້ວຍຄວາມຝັນອັນແປກປະຫຼາດ ແຕ່ພ້ອມກັນນັ້ນສຽງດົນຕີທີ່ດັງກ້ອງ ກັງວານຢູ່ວ່າງຢ່ານີ້ຊ້ຳພັດຫາຍໄປ,ມະຫາເຖນເຫັນດັ່ງນັ້ນຈິ່ງລົ້ມຫົວນອນລົງອີກ ໂດຍບໍ່ປາກເວົ້າປະການໃດ. ສ່ວນຈັນນທາເມື່ອຕື່ນຂຶ້ນແລ້ວກໍຮູ້ສຶກສົນໃຈໃນຄວາມຝັນຂອງຕົນເອງເປັນທີ່ສຸດ ແຕ່ກໍບໍ່ກ້າແກ້ຄວາມຝັນນຳມະຫາເຖນ ເນື່ອງຈາກວ່າຄິດຈົ່ງຈຽມມະ ຫາເຖນ. ເມື່ອຮຸ່ງເຊົ້າມາຫຼັງຈາກສ່ວຍໜ້າແລ້ວ ທ້າວກໍຫາບຊ້າພູໄປທ່ຽວຂາຍຕາມເຄີຍ. ເມື່ອພົບຊາວບ້ານທີ່ຄຸ້ນແກວ່ນກັບທ້າວຈຶ່ງໄດ້ ແກ້ຄວາມຝັນຂອງຕົນນຳຊາວບ້ານ ແຕ່ຊາວບ້ານຊ້ຳພັດເວົ້າແຕກຕ່າງກັນໄປຕ່າງໆນາໆ ຍິ່ງເຮັດໃຫ້ທ້າວເກີດຄວາມກັງວົນສົນໃຈໃນຄວາມຝັນຂອງຕົນເອງ ບາງຄົນກໍເວົ້າວ່າ ຄົນຜູ້ນ້ອຍຝັນໃຫຍ່ຈະເປັນຄວາມອັບປີຈັງໄຮ ບາງຄົນກໍວ່າຝັນດີຈັກເກີດເປັນຮ້າຍ. ບາງຄົນກໍເວົ້າວ່າຄຳຝັນນີ້ບໍ່ເປັນຕາເພິ່ງເຊື່ອ ລາງຝັນໄດ້ກອດຊູ້ມືນຕາຂຶ້ນຊ້ຳແມ່ນໝອນ. ເມື່ອເປັນແນວນັ້ນທ້າວຈິ່ງກັບໄປຫາມະຫາເຖນ ແລະໄຫວ້ມະຫາເຖນວ່າ: ຂ້າແຕ່ທ່ານອາຈານເອີຍ! ຂ້ານ້ອຍນອນຫຼັບໄປໃນຄືນນັ້ນລວດຝັນວ່າຕົນເປັນ ຜູ້ມີລິດທານຸພາບປາກຄາບດວງຈັນ ສອງຕີນຢັນພະອາທິດ ບໍ່ຮູ້ວ່າຈະເປັນນິມິດຮ້າຍດີປະການໃດທ່ານເອີຍ. ເມື່ອໄດ້ຟັງຈັນທາແກ້ຄວາມຝັນແປກປະຫຼາດ ປະກອບດ້ວຍຕົນເອງໄດ້ຍິນສຽງດົນຕີເສບງັນ ໃນຄືນດຽວກັນນັ້ນມະຫາເຖນຈິ່ງຄິດຄະນິງໃນໃຈວ່າ ກະໄທຊາຍຜູ້ນີ້ອາດຈະເກີດເປັນຜູ້ມີບຸນໜັກສັກໃຫຍ່ແທ້ ຄິດແລ້ວມະຫາເຖນຈິ່ງກ່າວວ່າ: ດູລາທ່ານເອີຍ! ຄຳຝັນເຫຼົ່ານີ້ເປັນນິຣະມິດດີ ຝັນປະເສີດຫາກຈະເກີດໂຊກໄຊໃນພາຍໜ້າບໍ່ຢ່າຊະແລ. ເມື່ອທຳນາຍຄວາມຝັນນັ້ນມະຫາເຖນກໍໄດ້ແນະນຳ ຄຳສັ່ງສອນແກ່ທ້າວດ້ວຍຄວາມຮັກແພງ ແລະ ເຊື່ອຖືຫຼາຍປະການ, ນັບແຕ່ນັ້ນມາທ້າວກໍໄດ້ປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງສອນຂອງມະຫາເຖນທຳມາຫາກິນດ້ວຍຄວາມດຸໝັ່ນພາກພຽນ ແລະ ຊື່ສັດສຸຈະລິດຈົນກາຍເປັນພໍ່ຄ້າຜູ້ໜຶ່ງທີ່ມີຄົນທັງ ຫຼາຍເອີ້ນວ່າ: ພໍ່ຄ້າຂາຍພູ ເຫດວ່າໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຂາຍພູເປັນຕົ້ນທຶນ.
ຢູ່ຕໍ່ມາທ້າວຈັນທາໄດ້ຈັດຫາເຮືອຄ້າໄດ້ລຳໜຶ່ງ ແລ້ວກໍຊັກຊວນເອົາຍາດພີ່ນ້ອງ ແລະ ມິດສະຫາຍໄດ້ຈຳນວນໜຶ່ງ ພາກັນຖໍ່ເຮືອຄ້າຈາກວຽງຈັນຂຶ້ນເມືອທາງເໜືອ ຕາມການແນະນຳຂອງມະຫາເຖນ. ເວລາທີ່ຖໍ່ເຮືອຕາມລຳນ້ຳຂອງຂຶ້ນໄປຮອດຜາຕັດແກ້ ແລະ ຜາຕັ້ງ ໄດ້ປະກົດເຫັນຄຳຕິດປາຍໄມ້ປົ່ງຂຶ້ນມາເປັນກ້ອນໃຫຍ່ແຕ່ວ່າ ຍ້ອນປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງມະຫາເຖນ ຢ່າງເຄັ່ງຄັດເຫັນຄຳຕິດປາຍໄມ້ປົ່ງຂຶ້ນມາ 2-3 ເທື່ອ ທ້າວຈັນທາກໍບໍ່ເອົາ, ຈົນວ່າພວກບ່າວເຮືອພາກັນໂອຍຄາງ ແລະ ຕົບເອິກຕີອາງຈົ່ມວ່າເສຍດາຍເດ! ເສຍດາຍເດ! ໃນຂະນະທີ່ທ້າວຈັນທາປ່ອນຄຳລົງໃນນ້ຳ, ເມື່ອໄດ້ຍິນທຸກຄົນຈົ່ມເສຍດາຍທ້າວຈິ່ງກ່າວວ່າ: ພວກເຈົ້າທັງຫຼາຍເອີຍ! ຢ່າຈົ່ມເສຍດາຍເລີຍເຮົາຈັກໄດ້ພາຍໜ້າພຸ້ນ ຫຼາຍກວ່ານີ້ໝື່ນທໍ່ແສນທໍ່ແທ້ດາຍ. ວ່າແລ້ວກໍພາ ກັນສືບຕໍ່ຖໍ່ເຮືອຂຶ້ນເມືອເໜືອຊັກໄຊ້ຈົນຮອດດອນຊາຍແຫ່ງໜຶ່ງຊື່ວ່າ: ດອນຊາຍຄວາຍຮ້າ (ດອນຊາຍມຸງຄຸນ ຝັ່ງເມືອງຈອມເພັດປັດຈຸບັນ). ໄປຮອດຫັ້ນກໍເປັນເວລາຄໍ່າພໍດີຈຶ້ງພາກັນຈອດເຮືອໄວ້ທ່າແລ້ວ ຂຶ້ນປຸກຕູບແປງຜາມພັກເຊົາຢູ່ທີ່ດອນນັ້ນ ຕື່ນເຊົ້າມາໄດ້ເຫັນຊາຍຄົນໜຶ່ງແບກກ້ອນຫີນລົງມາຫາ. ທ້າວຈັນທາໄດ້ຖາມວ່າ: ດູລາທ່ານ, ທ່ານແບກວັດຖຸສິ່ງນັ້ນມາເຮັດຫຍັງນີ້ນ່າ? ຊາຍຄົນນັ້ນຕອບວ່າ: ຂ້ອຍແບກກ້ອນຫີນອັນນີ້ມາກໍເພື່ອແລກປ່ຽນ ເຄື່ອງຄ້າບາງອັນຂອງທ່ານທັງຫຼາຍດາຍ. ເມື່ອນັ້ນທ້າວຈັນທາຈຶ່ງກ່າວວ່າ: ອັນທ່ານແບກມານັ້ນຕັ້ງແມ່ນກ້ອນ ຄຳແດງແພງຄ່າມາກແທ້ດາຍ. ເມື່ອໄດ້ຍິນດັ່ງນັ້ນຊາຍຄົນນັ້ນກໍປົ່ງລົງຈາກບ່າ, ກ້ອນຫີນລັບພ້າຝົນມີດກໍກາຍ ເປັນກ້ອນຄຳແດງຄ່າແພງມາກມາຍແທ້ດາຍ. ທີ່ໄດ້ພົບເຫັນຕ່າງກໍງຶດງໍ້ອັດສະຈັນ ຈຶ່ງພ້ອມກັນຈັດຕັ້ງພິທີມະໂຫລານພາກັນ ສະຫຼອງເຈັດວັນເຈັດຄືນຢ່າງຄຶກຄື້ນ. ໃນມື້ວັນຖ້ວນເຈັດ ທ້າວຈັນທາ ຈຶ່ງໃຫ້ຄົນທັງຫຼາຍໄປເກັບເອົາກ້ອນຄຳ ມາກອງໄວ້ເປັນຊັບສົມບັດຂອງບ້ານເມືອງ. ນອກຈາກນັ້ນກໍແຈກຢາຍໃຫ້ຄົນທັງຫລາຍຈົນທຸກທົ່ວໜ້າ, ເຫດການອັນໜ້າອັດສະຈັນນັ້ນໄດ້ກາຍເປັນຂ່າວລືພືແພ່ໄປທົ່ວທຸກແຫ່ງຫົນ, ຝູງຄົນທີ່ຢູ່ແດນໄກໄດ້ພາກັນມາເຕົ້າໂຮມເປັນອັນມາກ ແລະ ພ້ອມກັນຍ້ອງຍໍສັນລະເສີນບຸນຄຸນ ຂອງທ້າວຈັນທາພໍ່ຄ້າພູເປັນທີ່ຍິ່ງ. ເນື່ອງຈາກວ່າຝຸງຄົນມາເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ໜາ ແໜ້ນອັ່ງອໍ ດັ່ງນັ້ນປ່າດົງພົງໄພແຖວນັ້ນຈຶ່ງຖືກຖາງອອກ ເພື່ອສ້າງຫໍຜາສາດລາຊະວັງ ແລະ ເວລາຂຸດດິນລົງເພື່ອເອົາເສົາຝັງຊໍ້າພັດໄດ້ພົບ ແຜ່ນທອງໃນພື້ນແຜ່ນດິນເປັນອັນມາກ ດັ່ງນັ້ນຫໍຜາສາດຫຼັງນັ້ນຈຶ່ງໄດ້ຖືກໃສ່ຊື່ວ່າໂລຫະຜາສາດ ຫລືໂຮງຊຽງດົງຊຽງທອງຕາມນິມິດສອງປະການດັ່ງກ່າວ. ເມື່ອສ້າງສຳເລັດແລ້ວ ຈຶ່ງພ້ອມກັນເອົາກ້ອນຄຳມາກໍ່ກອງຢອງກັນຂຶ້ນເປັນ ລາດຊະບັນລັງແລ້ວເຊີນຈັນທາ ພໍ່ຄ້າຂາຍພູຂຶ້ນນັ່ງເທິງກອງຄຳ ແລະ ທຳລາຊາພິເສກໃຫ້ເປັນລາຊາປົກຄອງເມືອງ. ຂະໜານນາມວ່າ: ພະຍາຈັນທະພານິດ ສະຖິດສຸວັນນະພູມ ທີ່ລືຊື່ ໂດຍກາຍເປັນນະຄອນຫຼວງ ກ້ວາງໃຫຍ່ ແລະ ສວຍງາມ ອັນມີນາມວ່າຊຽງດົງ ຊຽງທອງ ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ. ເມື່ອໄດ້ຂຶ້ນສະເຫວີຍລາດບ້ານເມືອງແລ້ວ ພະຍາຈັນທະພານິດ ກໍບໍ່ໄດ້ປະໝາດມົວເມົາໃນຄວາມສຸກສ່ວນຕົວຂອງພະອົງ, ພະອົງໄດ້ຊົງນຳໄພ່ຟ້າປະຊາ ກອນສ້າງສາບ້ານເມືອງໃຫ້ຮຸ່ງເຮືອງຍິ່ງໆຂຶ້ນ,ນອກຈາກທີ່ໄດ້ສ້າງບ້ານແປງເມືອງ ເມືອງທີ່ເພິ່ນໄດ້ສ້າງປະກອບມີ 7 ຊຽງ ຂຶ້ນຄື: ຊຽງດົງ, ຊຽງທອງ, ຊຽງມວກ, ຊຽງແມນ, ຊຽງມ່ວນ, ຊຽງເຫຼັກ ແລະ ຊຽງເງິນ.ຈົນດິນແດນຊຽງທອງໄດ້ກາຍເປັນ ບ້ານຮັ່ງເມືອງມີທີ່ອຸດົມສົມບູນໄປດ້ວຍຊັບສິນເງິນຄຳ ເຂົ້ານ້ຳຊ້ຳປາ ໄພ່ຟ້າປະຊາກອນກໍໄດ້ແຕ່ຄວາມຍົກຍ້ອງ. ພະຍາຈັນທະພານິດ ຈິ່ງເຫັນວ່າຕົນເອງຈະບໍ່ຕັ້ງທ່ຽງຖາວອນຕໍ່ໄປພາຍໜ້າ ບ້ານເມືອງກໍຈັກມີການຜັນແປໄປຕາມຍຸກສະໄໝ ອາດຈະເກີດໂພຍໄພດ້ວຍທຳມະຊາດ ແລະ ສົງຄາມ. ຖ້າຫາກບໍ່ມີວິທີປົກປັກຮັກສາໄວ້ດີ ຊັບສົມບັດເຂົ້າຂອງທີ່ສະສົມໄວ້ເປັນອັນມາກ ກໍຈັກຖືກຈິບຫາຍສາບສູນໄປ ແລະ ລູກຫຼານຜູ້ສືບເຊື້ອສະກຸນກໍຈະໄດ້ຮັບຄວາມທຸກຍາກອຶດຢາກ ຈຶ່ງໄດ້ເອົາຊັບສົມບັດເງິນຄຳໄປຊຸກເຊື່ອງໄວ້ ໃນທີ່ແຈບເປັນຢ່າງດີ.
ຫຼັງຈາກພະຍາຈັນທະພານິດໄດ້ຊ້ອນເຊື່ອງ ຊັບສົມບັດໄວ້ດີແລ້ວຢູ່ຕໍ່ມາພະຍາກໍໝົດອາຍຸສັງຂານຂອງຕົນ. ເຖົ້າແກ່ບູຮານເຄີຍເວົ້າໄວ້ວ່າການທີ່ພະຍາຈັນທະພານິດ ໄດ້ປະດິດປັ້ນຮູບນົກຍາງຊົບເຊົາ ຫງ່ວມເຫງົາໝາຍໄວ້ປາກຖ້ຳນັ້ນ ເພື່ອວ່າຈະໃຫ້ຄົນມີປັນຍາສິນທຳສືບຮູ້ຫາເຫັນບ່ອນຊັບສົມບັດ ໃນເມື່ອເວລາຜ່ານພົ້ນໄປແລ້ວ. ອີກປະການໜຶ່ງເພື່ອຈະໃຫ້ຜູ້ມີປັນຍາແກ້ໄຂບັນຫາ ສິບສອງຂໍ້ອັນມີໃນນິທານນົກຍາງຊື່ວ່າ: ກິຍຸໂຊກໃນປາງກ່ອນໃຫ້ສຸລຸລ່ວງໄປເພື່ອໃຫ້ ເປັນປະໂຫຍດໃນການຕົກແຕ່ງວຽກບ້ານການເມືອງ. ແຕ່ວ່າເມື່ອໃດຫາກຍັງບໍ່ທັນເຖິງຍຸກສະໄໝ ແລະ ແກ້ໄຂບັນຫານົກຍາງບໍ່ທັນຕົກແຕກ, ຄົນເຮົາກໍບໍ່ສາມາດເຫັນນົກຍາງ ແລະ ຄົ້ນພົບຂຸມທີ່ພະຍາຈັນທະພານິດຝັງໄວ້ນັ້ນໄດ້, ບັນຫານົກຍາງ 12 ຂໍ້ມີດັ່ງນີ້:
1. ນົກຍາງເອີຍ! ເປັນສັງເຈົ້າບໍ່ກອກ ? ຂ້ອຍບໍ່ກອກຍ້ອນປາບໍ່ບ້ອນ
2. ປາເອີຍ!ເປັນສັງເຈົ້າບໍ່ບ້ອນ ? ຂ້ອຍບໍ່ບ້ອນຍ້ອນຫຍ້າໄຊຮົກ
3. ຫຍ້າໄຊເອີຍ! ເປັນສັງຈຶ່ງຮົກ ? ຂ້ອຍຮົກຍ້ອນງົວບໍ່ກັດ
4. ງົວເອີຍເປັນຫຍັງບໍ່ກັດ ? ຂ້ອຍບໍ່ກັດຍ້ອນເຈົ້າຂອງບໍ່ປ່ອຍ
5. ເຈົ້າຂອງເອີຍເປັນຫຍັງບໍ່ປ່ອຍງົວ ? ຂ້ອຍບໍ່ປ່ອຍຍ້ອນວ່າຂ້ອຍແສບທ້ອງຫິວເຂົ້າ
6. ທ້ອງເອີຍເປັນຫຍັງຈິ່ງແສບ ? ຂ້ອຍແສບທ້ອງຍ້ອນເຂົ້າບໍ່ສຸກ
7. ເຂົ້າເອີຍເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ສຸກ ? ບໍ່ສຸກແລ້ວຍ້ອນໄຟບໍ່ລຸກ
8. ໄຟເອີຍເປັນຫຍັງບໍ່ລຸກ ? ຂ້ອຍບໍ່ລຸກຍ້ອນຟືນຊຸ່ມ
9. ຟືນເອີຍເປັນຫຍັງຈຶ່ງຊຸ່ມ ? ຊຸ່ມແທ້ຍ້ອນຝົນຕົກຮຳ
10. ຝົນເອີຍເປັນຫຍັງຈຶ່ງຕົກຮຳ ? ຍ້ອນກົບຂຽດຮ້ອງຫຼາຍ
11. ກົບຂຽດເອີຍເປັນຫຍັງຈຶ່ງຮ້ອງ ? ຮ້ອງແທ້ຍ້ອນງູໄລ່ກັດ
12. ງູເອີຍເປັນຫຍັງຈຶ່ງໄລ່ກັດກົບຂຽດ ?
ບັນຫານົກຍາງທັງ 12 ຂໍ້ ດັ່ງກ່າວນັ້ນເປັນບັນຫາພົວພັນເຊິ່ງກັນ ແລະ ກັນຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນ ແລະ ບັນຫາສຸດທ້າຍໄດ້ແກ່ງູບັນດານັກປາດ ອາຈານແຕ່ເກົ່າກ່ອນເຄີຍມີການຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ອະທິບາຍກັນມາແລ້ວເປັນອັນມາກ ແຕ່ບໍ່ທັນສາມາດຈັດການແກ້ບັນຫານັ້ນ ໃຫ້ຕົກແຕກໄປຢ່າງເປັນຕົວຈິງໄດ້. ດັ່ງນັ້ນ, ພະຍາຈັນທະພານິດຜູ້ຄິດກ້ວາງມອງໄກຈຶ່ງໄດ້ປັ້ນແຕ່ງ ຮູບນົກຍາງໄວ້ເປັນສັນຍາລັກໝາຍໄວ້ ເມື່ອໃດຫາກເຖິງຍຸກສະໄໝ ແລະ ຄົນເຮົາກໍແກ້ໄຂບັນຫານົກຍາງຕົກແຕກໄປແລ້ວ, ເມື່ອນັ້ນຮູບນົກຍາງກໍຈະປາກົດແກ່ສາຍຕາຄົນທັງຫຼາຍ ແລ້ວຄົນຜູ້ມີສິນທຳ ແລະມີສະຕິປັນຍາທັງຫຼາຍກໍຈະສາມາດຄົ້ນພົບ ແລະ ນຳເອົາຊັບສົມບັດເຂົ້າຂອງເງິນຄຳທີ່ພະຍາ ຈັນທະພານິດຝັງໄວ້ໃນພື້ນດິນນັ້ນ ອອກມາໃຊ້ໃຫ້ເປັນປະໂຫຍດໃນການ ປັບປຸງຊາດໃຫ້ເຂັ້ມແຂງ ສ້າງແປງບ້ານເມືອງໃຫ້ຮຸ່ງເຮືອງເຫລືອງງາມສົມຕາມຈິດໃຈຂອງປະຊາຊົນ ຊົງເປັນຫ່ວງໃຍນຳລູກຫຼາຍເຫຼັນຫຼ້ອນຜູ້ສືບເຊື້ອສະກຸນລາວ.
ຂອບໃຈວັນນະກໍາຈາກ: http://lanxanglpb.weebly.com